คาเธ่ย์แปซิฟิค เป็นสายการบินภายในภูมิภาคสัญชาติฮ่องกง ซึ่งเป็นบริษัทลูกของสายการบินคาเธ่ย์แปซิฟิค มีฐานการบินและสำนักงานใหญ่อยู่ที่ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง ปัจจุบันทำการบินใน 47 เส้นทาง โดยที่เป็นเส้นทางในประเทศจีนจำนวน 22 เส้นทาง โดยสายการบินดรากอนแอร์มีข้อตกลงการบินโดยใช้รหัสเที่ยวบินร่วมกัน (โค้ดแชร์) กับสายการบินพันธมิตรอื่นๆอีก 5 สายการบิน คือ คาเธ่ย์แปซิฟิค, แอร์ไชนา, มาเลเซียแอร์ไลน์, S7แอร์ไลน์ และเซินเจิ้นแอร์ไลน์ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง หรือเรียกโดยทั่วไปว่าสนามบินแฉกหลาบกอก เป็นท่าอากาศยานหลักของเขตบริหารพิเศษฮ่องกง สาธารณรัฐประชาชนจีน เปิดใช้เมื่อปีพ.ศ. 2541 แทนที่ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกงเดิม
ท่าอากาศยานแห่งนี้เปิดใช้งานเพื่อการพาณิชย์เมื่อปี พ.ศ. 2541 และเป็นจุดเปลี่ยนถ่ายผู้โดยสารที่สำคัญของสาธารณรัฐประชาชนจีน เอเชียตะวันออก และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้ว่าจะมีประวัติความเป็นมาไม่ยาวนานนัก แต่ท่าอากาศยานแห่งนี้ก็ได้รับรางวัลท่าอากาศยานยอดเยี่ยมระดับนานาชาติมาหลายครั้งในช่วงปี พ.ศ. 2544-2548 จนกระทั่งปี พ.ศ. 2549 จึงเสียตำแหน่งในรางวัลท่าอากาศยานยอดเยี่ยมที่มอบโดย Skytrax ให้แก่ท่าอากาศยานจางีสิงคโปร์ ปัจจุบันท่าอากาศยานแห่งนี้ได้รับการจัดอันดับจาก Skytrax ให้เป็นท่าอากาศยานระดับ 5 ดาวพร้อมกับท่าอากาศยานจางีสิงคโปร์และท่าอากาศยานนานาชาติอินชอน พ.ศ. 2552 ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกงได้รับการลงคะแนนให้เป็นท่าอากาศยานที่ดีที่สุดในโลก อันดับที่สองรองจากท่าอากาศยานนานาชาติอินชอน
ท่าอากาศยานแห่งนี้มีการปฏิบัตงานตามขั้นตอนการบริการผู้โดยสารแบบหมุนเวียน ในแต่ละปีสามารถรองรับผู้โดยสารได้ถึง 45 ล้านคน และน้ำหนักสินค้าอีก 4.3 ล้านตัน ที่นี่ยังเป็นฐานหลักของสายการบินคาเธย์แปซิฟิกและดราก้อนแอร์ และสายการบินขนาดเล็กอีกมากมาย ได้แก่ ฮ่องกงเอ็กซ์เพรสแอร์เวย์ ฮ่องกงแอร์ไลน์ โอเอซิสฮ่องกงแอร์ไลน์ และแอร์ฮ่องกงท่าอากาศยานแห่งนี้สร้างขึ้นบนเกาะขนาดใหญ่ที่เกิดขึ้นจากการถมทะเลระหว่างเกาะเช็คแลปก๊กและเกาะ Lam Chau จนกลายเป็นเกาะเดียว เกาะเดิมทั้ง 2 เกาะนี้ถูกปรับพื้นผิวให้ราบเรียบ ครอบครองพื้นที่ประมาณ 25% ของพื้นที่ท่าอากาศยานทั้งหมดซึ่งมีขนาด 12.48 ตารางกิโลเมตร มีทางเชื่อมต่อกับส่วนเหนือของเกาะลันเตา ใกล้กับหมู่บ้านประวัติศาสตร์ Tung Chung ซึ่งปัจจุบันถูกขยายออกเป็นเมืองใหม่ การปรับปรุงพื้นที่สำหรับท่าอากาศยานแห่งนี้ ทำให้เกิดพื้นดินใหม่เป็นพื้นที่ 1% ของพื้นที่ทั้งหมดของฮ่องกง ท่าอากาศยานแห่งนี้เปิดเพื่อใช้งานแทนท่าอากาศยานไคตั๊กที่ตั้งอยู่ในพื้นที่ของเกาลูนซิตี ซึ่งจัดว่าไม่ปลอดภัยเนื่องมาจากรันเวย์เดี่ยวที่ยื่นออกไปในอ่าวเกาลูนและพื้นที่ที่ติดกับย่านที่พักอาศัย
การสร้างท่าอากาศยานใหม่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของ Airport Core Programme ซึ่งยังมีแผนการก่อสร้างถนนและทางรถไฟใหม่เชื่อมต่อกับท่าอากาศยานด้วยสะพานและอุโมงค์ต่างๆ และโครงการพัฒนาที่ดินทั้งบนเกาะฮ่องกงและในเกาลูนอีกด้วย ตามบันทึกสถิติใน Guinness World Records แล้ว โครงการนี้เป็นโครงการก่อสร้างท่าอากาศยานที่ใช้งบประมาณสูงที่สุด และการก่อสร้างท่าอากาศยานแห่งใหม่นี้ยังได้รับการลงคะแนนให้เป็น 1 ใน 10 สุดยอดงานก่อสร้างแห่งศตวรรษที่ 20 ในการประชุม ConExpo เมื่อ พ.ศ. 2542 ท่าอากาศยานแห่งนี้เปิดใช้งานเมื่อวันที่ 6 กรกฎาคม พ.ศ. 2541 โดยใช้เวลาก่อสร้างนาน 6 ปี และงบประมาณก่อสร้างทั้งหมด 20,000 ล้านเหรีญสหรัฐ กลุ่มสถาปนิกผู้ออกแบบคือ Foster and Partners ช่วง 3-5 เดือนแรกที่เปิดใช้ ท่าอากาศยานแห่งนี้ประสบปัญหาหลายๆเรื่อง ทั้งด้านการบริหาร เทคนิค และเครื่องมืออุปกรณ์ต่างๆ ปัญหาเหล่านี้เกือบทำให้การใช้งานท่าอากาศยานต้องหยุดชะงัก จนครั้งหนึ่งทางรัฐบาลต้องเปิดอาคารคลังสินค้าที่ท่าอากาศยานไขตั๊กขึ้นใช้ใหม่เพื่อรองรับการขนส่งสินค้าเนื่องมาจากอาคารคลังสินค้าแห่งใหม่ที่มีชื่อว่า Super Terminal 1 ไม่สามารถใช้ปฏิบัติงานได้อย่างเรียบร้อย จนกระทั่งหลังจากเปิดใช้งานท่าอากาศยานได้ 6 เดือน ปัญหาต่างๆเริ่มได้รับการจัดการคลี่คลายลง และท่าอากาศยานเริ่มใช้งานได้อย่างเรียบร้อยมากขึ้นการก่อสร้างท่าอากาศยานซ่างไห่หงเฉียวเริ่มสร้างขึ้นในเดือนมีนาคมปี 2464 เมื่อสำนักงานกิจการการบินของรัฐบาลเป่ย์หยาง ร่างโครงการสายการบินปักกิ่ง – เซี่ยงไฮ้ ซึ่งทำการวางแผนเส้นทางไปยังเซี่ยงไฮ้เป็นครั้งแรก ต่อมาในเดือนพฤษภาคม 2466 ท่าอากาศยานเปิดใช้งานแบบผสมทางทหารและพลเรือน ท่าอากาศยานแห่งนี้เป็นจุดเกิดเหตุของ ‘อุบัติการณ์ Oyama’ ในปี 2480 ที่ร้อยโทญี่ปุ่นถูกสังหารโดยทหารรักษาสันติภาพของจีนและเป็นเหตุหนึ่งในการนำไปสู่การยุทธการที่เซี่ยงไฮ้ ในช่วงสงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สองท่าอากาศยานถูกครอบครองโดยทหารญี่ปุ่นและใช้เป็นฐานทัพอากาศ และยังใช้เป็นฐานทัพอากาศอย่างต่อเนื่องแม้ในเวลาต่อมาหลังจากถูกส่งมอบให้กับรัฐบาลสาธารณรัฐจีน และรัฐบาลต่อมาคือสาธารณรัฐประชาชนจีน ในเดือนพฤศจิกายนปี 2506 สภาแห่งรัฐได้อนุมัติการขยายสนามบินหงเฉียวไปเป็นท่าอากาศยานเพื่อการพาณิชย์ระหว่างประเทศ โครงการขยายแล้วเสร็จในปี 2507 และเปิดใหม่ในเดือนเมษายน 2507 ในเดือนกุมภาพันธ์ 2515 กองทัพอากาศถอนตัวออกจากสนามบินหงเฉียวอย่างเป็นทางการ
ในเดือนมีนาคม 2527 โครงการอาคารท่าอากาศยานซ่างไห่หงเฉียวได้ขยายอีกครั้งและโครงการขยายเสร็จสมบูรณ์ในวันที่ 30 กันยายนของปีเดียวกัน หลังจากการขยายตัวของอาคารผู้โดยสารพื้นที่ใช้งานนั้นเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเมื่อเทียบกับในอดีต ในปี 2531 การบินพลเรือนเซี่ยงไฮ้ดำเนินการปฏิรูปโครงสร้างองค์กรการบริหารที่สำคัญโดยแยกสนามบินออกจากสายการบิน ท่าอากาศยานซ่างไห่ได้ดำเนินการแยกต่างหากและกลายเป็นองค์กรอิสระทางเศรษฐกิจเมื่อวันที่ 25 มิถุนายนของปีเดียวกัน ในเดือนธันวาคม 2531 การขยายตัวครั้งที่สามของอาคารท่าอากาศยานซ่างไห่หงเฉียวเสร็จสมบูรณ์เมื่อวันที่ 26 ธันวาคม 2534 ท่าอากาศยานซ่างไห่หงเฉียวทำหน้าที่เป็นท่าอากาศยานหลักของเซี่ยงไฮ้จนกระทั่งสนามบินนานาชาติผู่ตงเสร็จสมบูรณ์ในปี 2542 เมื่อเที่ยวบินระหว่างประเทศเกือบทั้งหมดถูกย้ายไปที่ผู่ตง ในปัจจุบันสนามบินหงเฉียวให้บริการส่วนใหญ่เป็นเที่ยวบินในประเทศ และห้าเส้นทางระหว่างประเทศ ได้แก่ ท่าอากาศยานนานาชาติโตเกียว กรุงโตเกียว ท่าอากาศยานนานาชาติคิมโพ กรุงโซล ท่าอากาศยานไถเป่ย์ซงซาน ท่าอากาศยานนานาชาติฮ่องกง และ ท่าอากาศยานนานาชาติมาเก๊า